.دوستان وهمراهان سبز اندیش وصمیمی ام سلام
مدت طولانی ایست که «پای لنگی ودرنگی زشما دورم داشت.» به شهر نجیب وشقایق پرور خودم دشتستان بزرگ که آمدم دغدغه ها ودل مشغولی های زندگی اداری ام نیز صدچندان شد.گاهی احساس می کنم درپیچ وخم های زندگی اداری وانبوه روزمرگی ها قناری های شعر ناب راسر بریده وبه دست جوخه اعدام می سپارم!...
باری ازوقتی به برازجان آمدم فقط یک غزل سروده ام...
بهار باشهیدان
خسته می آیم طواف خطه‌ی خورشید را
می سرایم لاله های گلشن تجرید را
می سپارم دل به زلف سربداران چمن
گریه می بارم هوای خانه‌ی خورشید را
می کشم روی دکل های بلند روبه ماه
عکس قبر وآن گل سرخی که می خندید را
مقتل سرخ شقایق هاست این خاک غریب
بسته ام بروسعت بارانی اش امید را
لاله هادروازه برهفت آسمان وا کرده اند
ابر می بارد شمیم نرگس توحید را
عرش، جا پای شهیدان جنون رابوسه داد
خاصه گلگون قامتان خفته درتبعید را
صف به صف می بینم آن سوی خیابان خمار
سوگوار عشق هرسوشاخه های بید را
یک سفرنامه است این شعر از سماع آفتاب
آیه‌ی نوری حصار کهنه‌ی تردید را
دفترمشق جنونم وقف چشمان شما
بر ورق هایش کشید آخر خط تایید را
سربه زانومی نشینم روبه روی نخل ها
می کنم تقسیم اینجا با شهیدان عید را!
9/1/86 شلمچه