شعر و دل نوشته ها

مجموعه شعرهای منتشر شده:۱-یک باغ زخم تر ۲-سبز سرخ ۳-روی شانه ی اروند ۴- و زلیخاست که بر پیرهنم می گرید ۵-پرندگان پراکنده اند انسانها ۶- زمز

شعر و دل نوشته ها

مجموعه شعرهای منتشر شده:۱-یک باغ زخم تر ۲-سبز سرخ ۳-روی شانه ی اروند ۴- و زلیخاست که بر پیرهنم می گرید ۵-پرندگان پراکنده اند انسانها ۶- زمز

نسیم رمضان

 

ای پنجره ها بازنسیم رمضان کو؟

 

سی پاره ای ازابرکریم رمضان کو؟

 

نورصلواتی که سحرگاه گل انداخت

 

سجاده ی سرشارشمیم رمضان کو؟!

 

خمیازه ی گلهای سحرخیزمناجات

 

دروازه ی «جنات نعیم»رمضان کو؟!

 

کوتکه ای ازابراجابت به قنوتم

 

مستانگی عهدقدیم رمضان کو؟!

 

آیینه ای از«انزل فیه القرآن»نیست

 

آن سوره ی سوگندعظیم رمضان کو؟!

 

باران ملایک!شب قدرآینه کاری است

 

سرمستی رندان مقیم رمضان کو؟!

 

شمشیر وقیحانه فرودآمدناگاه

 

هنگامه ای ازماه دونیم رمضان کو؟!

 

ای نخل عزاخانه ی خورشیدبه جزخون

 

محصول درختان یتیم رمضان کو؟!

 

موسیقی اشراق نمازش به دلم ریخت

 

یک قطره مراذوق سلیم رمضان کو؟!

 

یک پنجره،الهام غزل های صبوحی

 

درگستره ی سبزنسیم رمضان کو؟!

 

اینها همه هست وبه دل آوازخدانیست

 

یک طور،نفس های کلیم رمضان کو؟!

 

یک نافله ی سبز،کلیدرمضان است

 

لبخند خدادرشب عیدرمضان است!

 

       تاریخ سرودن23/6/86.برازجان

 

 *****

باجذبه چشمانت

 

باجذبه ی چشمانت،سرشاربهارم کن

 

پیوندبزن باآب، آیینه تبارم کن

 

ای ابرنوازشگر،دل راببرآن سوتر

 

یک قطره تبسم ریز،یکباره شکارم کن

 

برصخره بکوبانم،چون قایق سرگردان

 

درهمهمه ی دریا،برموج سوارم کن

 

هم خانه ی مردابم،درپیله ای ازخوابم

 

همدوش سمندرها،تسلیم شرارم کن

 

هم کیش عقابم کن،هم پای شهابم کن

 

خاکسترققنوسم،نه صاعقه وارم کن

 

ناگاه پریشان گو،ازعشق ،فراوان گو

 

صدطرح جنون انداز،افسانه به کارم کن

 

مستانه بزن چرخی،بالاببرازعرشم

 

صدپنجره براشراق،آن گاه نثارم کن

 

باجذبه ی گلچرخی ،ازخودببرم بیرون

 

تندیس غرورم آه!،یک دست،غبارم کن

 

تاصبح الستم بر،خورشیدبه دستم بر

 

بربال سماعی سبزةلبریزخمارم کن

 

یک جرعه انالحق را،درجام گلویم ریز

 

هنگامه ترازحلاج ،آونگ به دارم کن

 

القصه پس ازمرگم،بادفتری ازموج آی

 

یک تکه ی دریارا،تقدیم مزارم کن

 

     تاریخ سرودن26/5/86.برازجان

 

 

 

 

به آسمان

به من اجازه ندادی به آسمان برسم

 

به زیرسایه ی بال فرشتگان برسم

 

نشد که چرخ زنان روبه سمت آبی ها

 

برآن کرانه ی بشکوه ناگهان برسم

 

میان جنگلی ازدشنه هاعبورکنم

 

کنار قله ی سیمرغ خون چکان برسم

 

به برکه های حقیرم دوباره بندزدی

 

کبوترانه به دریانمی توان برسم

 

به این هوای مکرر چقدر فکر کنم

 

کجای خاطره ی باغ ارغوان برسم؟

 

مجال گریه ندادی سپیده دم شاید

 

به فیض نم نم باران یک اذان برسم

 

مجال گریه ندادی که تابه حضرت عشق

 

به دستیاری چشمان خون فشان برسم

 

ورق ورق گل باران وزیده اماکی

 

به درک سوره ی سوگند آسمان برسم

 

کنارپنجره ی روبه ابرهای نماز

 

نشدکه فارغ ازاندیشه ی جهان برسم

 

سماع قدسی تسبیح یونسند امواج

 

نهنگ حادثه باریده بی امان...برسم

 

مرابه حلقه ای ازماسه هاگره زده ای

 

کجابه گیسوی امواج بی نشان برسم

 

چقدر پنجره باریده روبه اقیانوس

 

هلا پرنده ی دریایی ام بمان برسم

 

چقدرنم نم باران چقدربوی خدا!

 

درنگ می کنی امشب ترانه خوان برسم؟!

 

دخیل گنبد دریاست این ترانه، مگر

 

خراب جذبه ی قوهابه بیکران برسم

 

به پاس خرمن اعمال سبزتان یاران!

 

کمک کنید به یک مرگ مهربان برسم!

 

             تاریخ سرودن31/5/86.برازجان

 

 

 

آیه های ظهور

 به خاک پای اوکه آمدنی است «عج»

 

 می رسدآسمان درآغوشش، می کنداقتدا به او دریا

 

با نگاهی به جشن ماهی ها،قد کشیده است با وضو دریا!

 

این  مزامیر سبز داوود است،آری  انگار صبح موعود است

 

می سرایدبه گوش شالوها،آیه های ظهوراودریا

 

ساحل آشفته ی هیاهوها،ناگهان سجده ی پرستوها

 

باسرانگشت موج می بارد،بغض-صدقرن-درگلودریا!

 

ناگهان موج های سرگردان،روی احساس صخره ها خوردند

 

شروه خوان مثل چشم جاشوها،شد تب آلود جستجو دریا

 

جاده آکنده ازنفس هایش،گل فروش است درتماشایش

 

ناشکیبانه چشم می دوزد،برافق های پیش رودریا

 

روبه فانوس های دریایی،باز،ساحل نشین شبگردی است

 

شانه هایش شقایق زخمی،چشم هایش...خودت بگو دریا!

 

دردلش آسمان ترک خورده است،یا سماع هزار ققنوس است؟!

 

سر به پیشانی تو می کوبد،مثل آیینه روبرو دریا

 

می سپارم دلم به آهنگش،محو گیسوی آسمان رنگش

 

می تراود «دعای عهد» انگار،می سراید به های وهودریا

 

بردلم چنگ می زندمرداب،وا نشد یک دریچه برمهتاب

 

تابه پابوس چشم اوآیم،گنبدآبی تو کو دریا؟!

 

خیمه اش کی «جزیره ی خضرا»ست؟این نفس های اوست اینجاهاست!

 

این نسیم بهارآدینه،می وزدازکدام سودریا؟!

 

می کند استغاثه هرشب ماه: کاشکی خال گونه اش بودم

 

کاش سربازکوچکش باشم، دردلش مانده آرزو دریا!

 

برسرش ابر سوره ی کوثر، روی دوشش ردای پیغمبر

 

عجل الله! ای غزل بس کن،می توان ریخت درسبو دریا؟!

 

        تاریخ سرودن4/6/86.برازجان

 

پرنده!

 

پر زد از قفس پرنده ی اسیر

 

مقصدش کویر،تک درخت پیر

 

مرد ماند و یک اتاق سوت و کور

 

خانه ماندویک سکوت سربه زیر

 

خانه،خالی ازپرنده،سردسرد

 

مردرادل ازاتاق،سیرسیر

 

چون دوتکه ابر ریخت این خبر

 

روی شانه ی دل بهانه گیر

 

یک بغل ترانه رنگ خون گرفت

 

جارزدغزل!غزل!بروبمیر!

 

ساعت چهارصبح،بی قرار

 

پرکشید با نسیم هم مسیر

 

مردسربه آسمان زد وگریست

 

ریخت بذر صدترانه در کویر

 

ایستگاه اوکجای ابرهاست؟!

 

گفت وبی صداگریست دیردیر

 

:خوش به حالت ای پرنده ی بهار

 

پرزدی چه ناگهان و ناگزیر

 

زیرآسمان پرطلایی ات

 

ناگهان مباد خون چکان تیر

 

آمدی شبیه هدهد سبا

 

سینه سرخ های عرش را سفیر

 

با تو زندگی چقدر تازه شد!

 

عاشقانه ها شکفت دلپذیر

 

بال می تکانی ازغبار این

 

کوچه های لابلای دود و قیر

 

شهر،شهر مه گرفته ی شلوغ

 

شب چقدربی ستاره وفقیر!

 

باغ ازپرکلاغ هاکبود

 

بادریچه های بسته ی حقیر

 

می روی فراترازعقاب ها

 

می زنی به بام آسمان صفیر

 

پشت میله هاست جای تودلم

 

پشت میله هاپرنده ای اسیر!

       تاریخ سرودن11/5/86.برازجان