دو غزل قدیمی

پرنده

به پرندگان مظلوم فلسطین 

تکفیر می کنند تبار پرنده را

تشییع می کنیم بهار پرنده را

بمب افکنان خشم به آتش کشیده اند

جغرافیای سبز دیار پرنده را 

شب کورها ـ حقارت مردابی سیاه ـ

آتش زدند  دار و ندار پرنده را

در گیر و دار حادثه مصلوب می کنند

تنها ترین مسیح تبار پرنده را

بر ریل های یخ زده حاشور می زنند

تصویر مرگ و سوت قطار پرنده را

اله اکبر از گلوی زمین غنچه می زند

سر می دهیم تا که شعار پرنده را

آتش! دوباره ثانیه ها رنگ خون گرفت

باید گریست شعر مزار پرنده را 

  

کابوس

سر می نهم به شانه دیوار پیش رو

محو غبار پنجره تار پیش رو

گیسوی خواب های مرا چنگ می زند

کابوس یک ستاره تب دار پیش رو

سقف گلین خانه کبود از کلاغ شد

افتاد پای کوچه سپیدار پیش رو

تا جیغ می کشد زنم از خواب می پرم

حس می کنم به دور گلو دار پیش رو

سوت قطار برسد از بهت جاده ها

با کوپه کوپه قهوه و سیگار پیش رو

شب مرد بعد از آن همه کابوس این غزل 

یک تکه ی تکیده ی افکار پیش رو