دو غزل...

دو سال پیش در کنگره شعر پایداری که در بندرعباس برگزار شد با غزلسرای خوب و پیشکسوت نیشابوری شاعر زیبایی ها خدابخش صفا دل آشنا شدم . 

این آشنایی به ارادتی عمیق تبدیل شد .ایشان هم به من لطفی سرشار دارند اخیرآْ غزلی از من را با محبت بسیار پاسخ دادند که به پاس مهربانی آن شاعر ارجمند و زلال اندیش غزل خود را باغزل زیبایی استاد صفا دل تقدیم شما می کنم : 

موسیقی تمام غزل های خسته ام! 

تا قله رفته اید و من اینجا نشسته ام  

کوه غمی ست در چمدان نبسته ام ! 

شرمنده ام از این همه بی دست و پایی ام 

یک صخره هم نرفته و صد جا نشسته ام 

با خود کشان کشان به سراشیب می برند  

بهت اتاق و پنجره ها ی شکسته ام 

کو کفشها ی من که به غیر از دریغ نیست  

موسیقی تمام غزل های خسته ام 

دیگر نمی رسم به خودم پیر می شوم  

با این سه تار کهنه ی از هم گسسته ام  

این بار قول می دهم افسون نمی کند 

در بین راه وسوسه ی باغ پسته ام! 

بالا نشسته ها!که به من فکر می کنید  

نذر شماست این غزل دل شکسته ام 

پایین نشسته زل زده ام تا به عکستان 

حس می کنم که از قفس قاب رسته ام 

پیش شما چقدر کم آورده ام چقدر ... 

ای چشمتان نهایت صبح خجسته ام !

غزل زیبای استاد صفا دل در پاسخ به غزل بالا... 

با حسرتی کبود در اینجا نشسته ام  

چون بغض های کهنه ی در خود شکسته ام 

رفتند صبح زود مرا جا گذاشتند  

تنها به جرم این که پرو بال بسته ام 

پرواز آرزوی تمام پرنده ها ست  

در تنگنای این قفس ناخجسته ام  

دست مرا بگیر و ببر پشت ابر ها 

تنها به آسمان تو امید بسته ام  

چونان غریبه ای که به آبادی شما  

بعد از غروب آمده بسیار خسته ام  

من آن کتاب کهنه ی اجدادی تو ام  

آهسته تر ورق بزن از هم گسسته ام 

از من مگیر بافه گیسوی خویش را  

با چتر گیسوان تو از بند رسته ام  

تنگ غروب شهر برایم جهنم است  

در گیر و دار این«چمدان نبسته ام»