چه شده است آی مردم!

هوسی نچیده حتی، به درخت ما نمانده است

گل عاشقانه ای هم،سر شاخه ها نمانده است

چه خموش مرغ امین و پلنگ پشت پرچین

به تمام شهر گویی، نمی از دعا نمانده است

نه پرنده ای، گیاهی، چه سموم باد زردی

غزلی دعای باران، به لب هوا نمانده است

نه جوانه ای طراوت، نه شکوفه ای تبسم

که به روی باغ معنا، دو دریچه وا نمانده است

به کدام ذوق، شاعر، به مکاشفه نشیند

که مدار چشم هایش، سوی ناکجا نمانده است

نه یک استکان شهودی، نه سر سیاه مستی

شب و چشمک شرابی، به پیاله جا نمانده است

نه در آسمان درنگی، نه به ابرها سلامی

که به چشم جانمازی، نم ربنا نمانده است

چه شده است آی مردم، که بهار پر زد از شهر

نه علامت سؤالی، که چرا چرا نمانده است

چه شده است بوی گندم، که به کوچه ها نپیچد

و به عطر تازه نان، نفس خدا نمانده است

منم و جنون آنی و طلوع ناگهانی

که برای زنده ماندن، فقط این بهانه مانده است